Los Tilos en La Fajana

Het is vakantie en we hebben de wekker gezet. Waarom? We gaan een ritje maken van ongeveer een uur naar Los Tilos. Niet schrikken hoor, geen achterlijk vroege wekkers, maar redelijk ok om 08.45 uur ;-) Ontbijtjes van ei, spek en bonen & kwark met nectarines zijn redelijk snel gemaakt en twee en een half uur na de wekker stappen we in de auto. We hebben wat tijd nodig ’s ochtends ;-)
De afstand die we gaan afleggen is niet zo groot, maar het gaat alleen maar steil omhoog en omlaag en met vele (haarspeld)bochten. Bastiaan is inmiddels wat meer gewend aan de wegen hier. Ze zijn overigens prima en onze mede weggebruikers rijden ook rustig de bergen op en af. Na zo’n driekwartier rijden, duiken we een smal weggetje in waarna zowel de navigatie in de auto als op onze telefoons ermee stopt. We zijn van de wereld. We zijn op weg naar ‘bosque Los Tilos’. We rijden dieper tussen de bergen door op weg naar het toeristisch centrum waar we een kaartje gaan ophalen voor onze wandeling. We weten alleen dat er een makkelijke en een moeilijke variant is, maar wat dat betekent weten we nog niet. Onze eerste indruk is in elk geval goed. We zien een prachtig laurierbos, gelegen in het Noord Oosten van het eiland. Het geeft een indruk hoe bossen er miljoenen jaren geleden uit hebben gezien. De gastheer van het toeristisch centrum raadt ons een wandeling aan van 5 kilometer. Waar we iets meer dan twee uur over zouden doen, volgens de man. We weten dus, we gaan klimmen. Hoog klimmen. Het is zeker de moeite waard. We zien planten en bomen die op andere plaatsen allang uitgestorven zijn, we horen vogels, zien vlinders en alleen de beloofde waterval (die onder meer in Filemon’s roadtrip van BNN op Reis te zien is) missen we. Er zijn tien uitkijkpunten tijdens de route en bij nummer vijf kiezen we twee grote stenen uit voor de lunch. Gisteravond hebben we bij de pasta gehaktballetjes gemaakt en vandaag doen grotere varianten dienst als hamburger. Hamburgers in de Palmeese jungle. Of burgers in de jungle. Niels, je kan trots op ons zijn ;-)
Stiekem denken we dat we op de helft zijn van onze tocht naar boven. Qua afstand is dat misschien wel zo, maar het wordt toch nog even echt steil en daardoor best zwaar. Zeker omdat we niet weten hoe ver het nog is. Maar we geven niet op, realiseren ons dat we sterk zijn en ploegen rustig door. Door redelijk dicht bosgebied gaan wij haarspeldbocht voor haarspeldbocht omhoog. Dan komt het verlossende bordje met de richting van ‘de mirrador’, het laatste uitkijkpunt. We klimmen over (losliggende) grove stenen omhoog en lopen steeds meer in de zon. We zijn boven de bomen uitgeklommen! Een enorme ervaring om vele meters boven de bomen te zijn. Het is een ieniemienie klein ‘balkonnetje’ met wankele omheining die ons scheidt van een enorme diepte. Voor hoogtevrees niet echt een goede plek, maar het was de klim elke meter waard! Na wat minuutjes onze ogen te hebben uitgekeken, beginnen we aan onze afdaling. Dat bleek toch ook nog een uitdaging te zijn. Door de droogte liggen veel steentjes los en soms glijden we even weg. Concentratie bij het neerzetten van onze voeten is dus wel nodig. Toch gaat de terugweg sneller dan de heenweg en dus staan we zo’n drie uur na vertrek weer bij de auto.
Redelijk in de buurt van de bossen ligt ‘La Fajana’ met aan de kust van Barlovento een drietal natuurlijke zwembaden. Met behulp van loopbruggen zijn drie verschillende zwembaden afgescheiden van de zee. Hoewel de hoge golven ook hier over de loopbruggen slaan soms is het een stuk rustgevender dan de zee voor ons appartement. We blijven er ongeveer anderhalf uur. We zwemmen, ontspannen en snorkelen wat en rijden dan terug naar Los Cancajos. Het is dan inmiddels tijd voor een snelle douche en een lekkere pizza in de buurt van ons appartement. Heerlijk met tiramisu als toetje en bij de rekening krijgen we een glaasje limocello.

We zijn moe geworden van de lange trip, maar zeker op een goede manier. Morgen een rustdag, denken we nu! Slaap lekker!